امروز به درکی رسیدم که درد زیادی رو بابتش کشیدم . نتیجه ی بیش از هفت سال تجربه .
به تیتر این پست فکر کنید .
به سادگی بگم :
****** ما توان تغییر زندگی دیگران رو نداریم ********
هل دادن و کشیدن دیگران به سمت مسیر آرامشمون بزرگترین اشتباهیه که می تونیم انجام بدیم . و شاید ظلمیه که داریم در حق اونا می کنیم .
پیله ی یه پروانه رو اگه چند ثانیه حتی زودتر از وقتش باز کنی به کشتنش دادی .
مگه خودم تا ته خط ، تا مرگ و نیستی تا از دست دادن همه چیز پیش نرفتم . و خواستم و خواست که برگردم . مگه کسی من رو هل داد ؟ مگه تا امروز کسی منو کشید ؟ جز خداند مگه دستم تو دست کی بود ؟ چرا فکر می کنم می تونم کار خداوند رو من انجام بدم ؟
یادم نمیره دیالوگ دون خوان رو با کارلوس وقتی که کارلوس یه حون رو از وسط خیابون گذاشت کنارباغچه که له نشه . دون خوان ازش پرسید از کجا می دونی از خیابون به سلامت رد نمی شد ؟ و آیا می دونی گذاشتیش جایی که به تازگی سم پاشی شده و به کشتنش دادی ؟
این روزها - با درد - یاد گرفتم تنها کاری که می تونم برای دیگران انجام بدم دو چیزه . اول اینکه خودم تغییر کنم و با تغییرات و عملکردم جاذبه ای بشم برای کسانی که می خوان به مسیر آرامش وارد بشن
دوم در دسترس کسانی باشم که می خوان این مسیر رو طی کنن
باقی ماجرا به دو چیز بستگی داره ، خواست خودشون (تمایل) و خواست خداوند .
درباره این سایت